این روزها که رسوایی دزدیدن اعضای بدن فلسطینیان دیگر آبرویی برای رژیم صهیونیستی باقی نگذارده و مقاله «دونالد بوستروم»، گزارشگر- عکاس سوئدی، در این زمینه روابط میان تل آویو و استکهلم را شکرآب کرده است، «کوثر اسلام» روزنامه نگار عرب که 22 سال از عمر حرفه ای خود را در کرانه باختری و نوار غزه اشغالی گذرانده، نیز از خاطرات خود در این باره و آنچه به چشم دیده است، می گوید.

به گزارش سایت های «تلاکسکالا» «آلترانفو» این روزنامه نگار عرب خاطرات خود را این طور آغاز می کند: تجربه شخصی من اظهارات «بوستروم» را کاملاً تأیید می کند. ماجرای دزدیدن اعضای بدن فلسطینیان امر روزمره ای است که پیوسته به وقوع می پیوندد و هنجاری است که از آغاز دهه 1970 ریشه گرفته و به خوبی جا افتاده است.

از همین سال بود که اشغالگران نظامی کار ربودن اجساد و حتی مجروحان و دزدیدن اعضای بدن آنها را آغاز کرده، هزاران فلسطینی «کالبدشکافی شده» را در قبور مخفی گمنام و شماره گذاری شده دفن کردند. این اقدامات صرفاً زمانی کاهش یافت که حکومت خودگردان کار خود را آغاز کرد. به عبارت دیگر، در مناطق تحت کنترل این حکومت اجساد دیگر هرگز «کالبدشکافی» نشدند، اما در مورد اشخاص کشته شده و یا مجروحان دیگر مناطق تحت کنترل اسرائیل، اوضاع متفاوت بوده است.

فرماندهی نظامی اسرائیل، فرماندهی مرکزی و وزارت به اصطلاح «دفاع» این رژیم نمی توانند این وقایع را که همگان بدانها آگاهند، کتمان کنند: اینکه، ارتش اسرائیل پیوسته فلسطینیان را به قتل می رساند، غالب آنان را «گالبدشکافی» کرده، بسیاری را در قبرستان نظامی اسرائیل در گورهایی گمنام که شماره گذاری شده دفن می کند و اظهارات تخیلی وزارت خارجه اسرائیل و ادعاهای بی اساس یک جنایتکار جنگی و تروریست دیوانه ای همچون «ایهود باراک» و یا یک افراطی فاسد مانند «بنیامین نتانیاهو» نمی تواند این وقایع را پنهان سازد.

در بسیاری موارد، فرماندهان نظامی و یا کارمندان آنچه که «دولت غیر نظامی» خوانده می شود، نیمه های شب اجساد فلسطینیانی را که به قتل رسانده بودند، پس از چند روز به خانواده هایشان باز می گرداندند. افسران ارتش خانواده ها را عموماً بین ساعات یک تا سه صبح در جریان امر قرار داده، وادارشان می کردند با تعدادی محدود، حداکثر 10 نفر، در خیابان منتظر تحویل جسد بمانند.

شرط نخست نیز این بود که تدفین بلافاصله پس از تحویل جسد صورت پذیرد، آن هم در تاریکی، به «دلایل امنیتی»! شرط دوم نیز، شرکت نکردن زنان در این تدفین های پنهان بود و مراسم تدفین نیز در حلقه محاصره زرهپوش های خاکستری رنگ و دیگر خودروهای نظامی مملو از سربازان تا دندان مسلح، انجام می پذیرفت.

اما، دلیل این همه پنهان کاری چیست؟ اگر همه چیز به روال طبیعی است و اعضای بدن قربانیان دزدیده نشده، به چه دلیل همه چیز باید در تاریکی مطلق انجام پذیرد؟ تمامی خانواده های قربانیان می دانستند که اجساد عزیزانشان «خالی» از عضو و در حقیقت پر از «پنبه» است! من شخصاً به چشمان خود دیده ام چگونه خودروهای نظامی اجساد فلسطینیان را از بخش اورژانس بیمارستان «بار زده» و در مواردی دیگر، فلسطینیان را تا گورستان تعقیب می کردند تا اجساد را پیش از دفن، از خانواده هایشان بدزدند.

این گونه اقدامات بقدری شایع بود که بسیاری از مردم اجساد عزیزان خود را به خانه هایشان می بردند تا در باغچه یا زیر زمین خانه دفنشان کنند. اسرائیلی ها پیوسته به سوی تظاهرکنندگان تیراندازی کرده و مرده یا زنده شان را با خود می بردند و یا بیمارستانی را که آمبولانس های فلسطینی، مجروحان را به آنها تحویل می دادند، به محاصره درمی آوردند، طوری که تظاهرکنندگان اجساد و مجروحان را مستقیماً به خانواده های خود آنها تحویل می دادند.

تهوع آورترین چیزی که من شاهد آن بوده ام، تعقیب تشییع کنندگان جنازه ها از سوی سربازان جنایتکار «باراک» و «نتانیاهو» و ربودن اجساد از گورستان بوده است. ماجرای دزدیدن اعضای بدن فلسطینیان را دیگر همگان به خوبی می دانند و من بارها در مورد این جنایات گزارش تهیه کرده ام و در بسیاری موارد، این گزارش ها توسط سانسور نظامی جنایتکارانه اشغالگران رد و در دفتر سانسور نظامی «بت آگرون» در بیت المقدس اشغالی «تل انبار» شده است.

من می دانم که رژیم جنایتکار اسرائیل اعضای بدن فلسطینیان را که توسط ارتش این رژیم از سرویس های اورژانس بیمارستان های فلسطینی در الخلیل، نابلس، رام اله، جنین و در جای جای کرانه باختری و غزه ربوده و به بیمارستان اسرائیلی- یا بهتر بگوئیم، قصابی اسرائیلی- «ابوکبیر» در تل آویو منتقل شده بودند، بیرون می آوردند. خانواده های قربانیان یک به یک پرسنل نظامی این به اصطلاح «دولت غیر نظامی» را به خوبی می شناسند. اگر اسرائیل اعضای بدن فلسطینیان به قتل رسیده را ندزدیده است، اگر نمی خواسته این جنایات غیرانسانی را پوشش دهد و اگر کنوانسیون های ژنو و دیگر قوانین بشردوستانه زمان صلح و یا زمان جنگ را محترم می شمرد، پس به چه دلیل اجساد فلسطینی ها را به «ابوکبیر» منتقل ساخته، آنها را «قصابی» کرده است؟ ورای تمامی ناله ها و قیل و قال های اسرائیلی ناشی از انتشار مقاله «بوستروم» سوئدی، این حقیقت انکارناپذیر باقی است که هزاران جسد و حتی اشخاص «هنوز زنده» به مرکز کالبدشکافی «ابوکبیر» انتقال یافته و سپس مملو از «پنبه» به خانواده هایشان پس داده شده اند. آری، من به چشمان خود دیده ام، و آنچه می توانم از دیده هایم نتیجه بگیرم این است: از آغاز دهه 1970، تمامی افسران اسرائیلی و پرسنل غیرنظامی اسرائیل در کرانه باختری، در سرقت اعضای بدن فلسطینیان شرکت داشته و یا آن را پوشش داده اند- تمامی پزشکان اسرائیلی و پرسنل «ابوکبیر» در جمع آوری و فروش این اعضا دخالت داشته اند- تمامی تیراندازان زبده نیروهای دفاعی اسرائیل و دیگر سربازانی که در جریان تظاهرات آرام، فلسطینیان (و خارجیان) را کشته اند، همدست مافیای قاچاق اعضای بدن فلسطینیان کشته شده اند و یا بوده اند- مرکز فرماندهی نیروهای دفاعی اسرائیل و تمامی افسران شبکه فرماندهی به خوبی به آنچه به وقوع پیوسته و می پیوندد، واقفند و در این روندشرکت دارند، و کل رژیم صهیونیستی و تمامی ملت اسرائیلی که اشغال نظامی را می پذیرند، در این جنایات دست دارند- تمامی واحدهای پزشکی اسرائیل درجریان این موضوع قرار داشته، اما سکوت اتخاذ کرده اند و پاداش این سکوت را نیز دریافت می دارند- و اینکه، طبق شواهد و گزارشات موجود و نیز اعترافات قاچاقچیان اعضای بدن که در سال 2003 در برزیل و آفریقای جنوبی دستگیر شدند، وزارت بهداشت اسرائیل کاملاً به آنچه می گذرد، واقف است.