جنوب آفریقا برای تجار اروپایی به سال 1486 میلادی توسط دیانورد پرتغالی "پورتالیمی دیاژ" در ماجرای یافتن راهی به سوی هند کشف شد، لیکن مهاجرت اروپاییان به نام مهاجرت سفیدپوستان به سال 1652 باز می گردد که در این سال سه کشتی هلندی متعلق به شرکت هلندی هند شرقی در خلیج نیل در کنار دماغه امید نیک پهاوگرفتند و در سرزمین های ساحلی آن ساکن شدند.
هلندی ها در سوااحل جنوبی آفریقا ، آفریقای جنوبی تشکیلات نظامی و بندری و مزارع و باغات فراوان بنا کردند و تا سال 1795 دعوی تسلط بر آن سرزمین داشتند ودر سال های بعد نیروی دریایی برتانیا به منطقه تسلط یافت و در عین حال پرتغالی ها ، هلندی ها ، گروه مهاجران آلمانی و فرانسوی در مناطق مختلف جنوب به کار زراعت و معدن و دیگر امور اشتغال داشتند و نوعی همکاری بین همه آنان حکم فرما بود و در عین حال مهاجران هندی نیز به کارهای مزرعه داری ، دامپروری ، و تجارت و صنعت اشتغال داشتند و مساله کشف الماس و طلا در آفریقای جنوبی و دیگر سرزمین های آفریقای جنوبی موجب سرازیر شدن سیل مهاجران اروپایی به این سرزمین گردید که منجر به پیدایش حکومت سفیدپوستان و مساله تبعیض نژادی و مشاجرات طولانی با سیاه پوستان آفریقایی و بومیان آفریقایی گردید.
کشوری به نام آفریقای جنوبی فقط و فقط در سال 1960 به وجود آمد و از دیگر سرزمین های جنوب آفریقا جدا گردید، جوئیش یربوک سال 1972 ترتیب جمعیت آفریقای جنوبی را چنین می گوید:
جمعیت کل کشور 000/264/21 نفر
سیاه پوستان بومی 000/900/14 نفر
هندی های آسیایی 000/614 نفر
رنگین پوستان 000/000/2 نفر
سفید پوستان 000/000/3 نفر
که 60% از این سفید پوستان آفریقاییان هستند، و 40% انگلیسی زبان می باشند و تعدادیهودیان که جزو آمار سفید پوستان آمده اند 990/117 نفر هستند(1) و جدایی آفریقای جنوبی طی همه پرسی به وجود آمد که فقط سفید پوستان در آن شرکت کردند و سیاه پوستان در آن به حساب نیامدند.
آفریقای جنوبی به سال 1967 مجدداً اعتبار استراتژیکی پیدا کرد، بعد از آنکه در جنگ اعراب و اسرائیل ترعه سوئز بسته شد و کشتی های تجاری مجبور شدند بار دیگر راه دماغه امید نیک را بپیمایند، در این شرایط سیاست تسلیحاتی خاصی توسط فرانسه و اسرائیل در مورد آفریقای جنوبی به اجراء در آمد و آفریقای جنوبی به یک هم پیمان تسلیحاتی اسرائیل تبدیل شد که خود نشانگر درجه نفوذ یهود در این سرزمین می باشد.
وضعیت اقتصادی یهودیان در جنوب آفریقا
در نیمه اول قرن 19 میلادی یهودیان در جنوب افریقا بیشترین تحرکات اقتصادی را داشتند و حلقه وصلی بین تجارت و حمل ونقل دریائی بریتانیا و جنوب آفریقا بودند، در تربیت گوسفند و بز به جهت تهیه پشم و در صید انواع ماهی نیز فعالیت گسترده ای یافتند و نیز در راه اداره معادن الماس و طلا از سال 18800 به بعد نفوذ کامل یافتند ، بطوریکه 49% کارهای تجاری و 17% کارهای صنعتی در دست یهودیان بود، در حالیکه یهودیان فقط 31% سفید پوستان را تشکیل می دادند.
هم زمان با گسترش موسسات اقتصادی، موسسات فرهنگی و دینی و اجتماعی و ورزشی و کارهای هنری نیز در سراسر جنوب آفریقا توسط یهودیان تاسیس شد که در نهایت همه آنان به مصالح یهودی جهانی کار می کردند.
پیوسته بیشترین کمک های مالی توسط یهودیان جنوب آفریقا ارائه شده است. موسسات و انجمن های اجتماعی مسئولیت دفاع از هویت و موجودیت یهودیان را به عهده دارند. مجله "جوئیز آفیرز" – شئون یهودیان – در ژوهانسبوگ جهت توجیه جامعه یهودیان انتشار می یابد، احزاب گوناگون توسط اینان تاسیس و اداره می شوند.
یهودیان جنوب آفریقا و به خصوص آفریقای جنوبی، مانند یهودیان آمریکا بیشتر طرفدار ارسال کمک به اسراییل می باشند تا مهاجرت و کار در اسراییل.
در عین حال اخیراً تعداد مهاجران آفریقای جنوبی به اسراییل افزوده شده و آباابان وزیر خارجه اسبق اسراییل ، میکاییل کومای ، لوییس بنکوسی رییس اتحادیه جهانی یهودیان ارتور لورنی سفیر اسراییل در لندن، جاک جی وزیر سابق در اسراییل، اینان از مهاجران آفریقای جنوبی می باشند.
مسئولان اسرائیل پیوسته جود و سخا و اقدامات به موقع یهودیان جنوب آفریقا را ستوده اند، در جنگ اعراب و اسراییل به سال 1967، از 000/115 یهودی جنوب آفریقا مبلغ 000/000/98 لیره اسراییلی کمک نقدی به اسرائیل رسید و قرار شد تا پایان همان سال مبلغ 000/000/140 لیره دیگر ارسال گردد، که این رقم نسبت به جمعیت یهودیان آفریقا بالاترین معدل کمک های یهودیان را داشت.
جوانان یهودی جنوب آفریقا علیرغم زندگی مرفهی که داشته اند به هنگام بروز جنگ بهترین نیروهای رزمندگان یهودی را روانه میدان های جنگ نمودند.
یهودیان آفریقای جنوبی در برخورد با سیاهان آفریقا برخوردی منافقانه و دوگانه داشتند، در عین حال که دستهای خود را بر همه کارای اقتصادی و سیاسی و تبعیض نژادی دراز کرده با سفید پوستان اروپایی همکاری کامل داشتند و از لحاظ دولتی طرفدار سیاست تبعیض نژادی و آورنده آن بودند، معذلک خاخام های آنان تبلیغات فراوان در مورد محکومیت تبعیض نژادی به راه انداختند، بسیاری از طلاب و دانشجویان و کارگران یهودی در شورشهای ضد نژاد پرستی حضور داشتند و به حرکت های آزادی بخش کمک های سری و یا آشکاری ارسال می داشتند.
بر طبق این سیاست نظر یهودیان این بود که در این میان هر کس غرق شد یهودیان با آنان غرق نشود، نه با سفید پوستان باشند و نه با سیاه پوستان، نه گرفتار خطرات حکومت اروپاییان بشوند و نه گرفتار محنت سیاه پوستان.
در حالیکه حکومت اسرائیل کاملاً پشتیبان استعمار قاره سیاه و حامی حکومت سفید پوستان می بود(2) و رفتار آنان با سیاه پوستان به مراتب زشت تر رفتار آنان با اعراب فلسطین بوده است.
سیاست یهودیان در جنوب آفریقا و آفریقای جنوبی این بوده است که گروه های یهودی به صورت فردی و شخصی با حکومت کار کنند و در کنار حکومت وارد رتق و فتق امور نشوند،و همراه با بدنام شدن و محکوم شدن سیاست تبعیض نژادی اینان به دور از این ماجرا باقی بمانند،به همین مناسبت دولت غاصب اسرائیل علیرغم همکاری آشکار و پنهان با حکومت نژاد پرست رودزیا و استعمار پرتغال در منطقه آفریقای جنوبی، دولت اسرائیل سیاست نژاد پرستی آفریقای جنوبی را به سال 1964 محکوم کرد، و در سال 1967 سیاست تبعیض نژادی را در سازمان ملل متحد محکوم نمود.
یهودیان مقیم جنوب آفریقا به این نکته یقین دارند که آینده آفریقای جنوبی و جنوب آفریقا به سود بومیان پیش می رود و بنابراین جمعیت ها و موسسات یهودیان در آفریقای جنوبی و رفتاری بسیار محتاطانه و دوگانه دارند، از یک سو دم از برادری و برابری می زنند و از دیگر سو، ازدواج با سیاه پوستان را نپذیرفته همچنان بر حفظ ماهیت خود ادامه داده اند.
آنچه مهم است این است که ملت آمریکا و بومیان آفریقایی در هر حال کینه و بغض و عداوتی مخفی نسبت به خانواده های یهودی دارند و به آنان به صورت عناصر بیگانه می نگرند. و خداوند ظاهر کرده است آنچه را که ایشان پنهان داشته اند.
مهاجرت یهودیان به جنوب آفریقا
با اینکه یهودیان زیادی در هلند و پرتغال سکونت داشتند و در شرکت های تجاری و دریایی نیز کار می کردند، معذلک تا اوایل قرن 19 هیچ طائفه ای به نام یهودی وارد جنوب آفریقا نشد و این بدین علت بود که ارباب کلیسا و حکومت پرتغال و هلند دوست نداشتند که یهودیان قبل از مسیحیان وارد این سرزمین بشوند، البته طوائفی از یهود در زی مسیحیت از همان آغاز وارد جنوب آفریقا شده بودند و پیوسته یهودی بودن خود را مخفی می داشتند.
اولین مهاجران یهودی با کمک و ارشاد کنیسه بریتانیا بعد از کشف معادن الماس در "کمبریل" وارد این منطقه شدند و باشرکت های انگلیسی زبان مشغول کار شدند و مقدمات را برای مهاجرت دیگران فراهم ساختند به سال 1867 میلادی.
بعد از سال 1881 و گرفتاری یهودیان در روسیه، همزمان با مهاجرت یک میلیون یهودی به خاک آمریکا، کانادا و آمریکای لاتین گروهی از یهودیان نیز روانه جنوب آفریقا شدند و مجموع یهودیان جنوب آفریقا به سال 1910 میلادی به حدود 000/40 نفر رسید که اینان در شهرهای کمبرلی، اودشون، دربان، ژوهانسبورگ، پرتوریا، پلومفو نتاین، جرمانستون و دیگر شهرها ساکن شدند.
یهودیان روسیه غالباً از طبقات محروم و بدون سرمایه بودند که که در عوض بسیار سختکوش و متعصب و مذهبی می بودند کار تعلیم و تربیت و کارهای تبلیغاتی و مذهبی بیشتر در دست مهاجران روسی می بود.
در آغاز مهاجرت این مهاجران، یهودیان بیشتر رجال تجارت و اقتصاد به شمار می آمدند و در کارهای سیاسی و موضع گیری های دولتی شرکت نمی کردند،لیکن بعد از صدور وعد بالفور و تبلیغات گسترده در اشاعه اندیشه های صهیونیستی، این مهاجران یهودی نیز به تدریج هر کدام تبدیل به یک صهیونیزم طرفدار اسراییل گردیدند.
